Tak znam takie przypadki i to dość sporo.
Np. Mój brat kiedyś olewał totalnie wszystko jak leciało, nie liczyło się dla niego nic poza tym, żeby się dobrze bawić(%) nic do niego nie przemawiało, nie dało się z nim wytrzymać. Ale ja jestem uparta i powiedziałam, że go odmienię. To były wakacje, ja miałam wtedy 13 lat, on 15, i akurat byłam u niego chyba 2 tygodnie. Chyba drugiego dnia pobytu tam, on siedział na komputerze(przed komputerem), ja weszłam do pokoju i usłyszałam 'spadaj', wygłosiłam mu dość długi monolog, on udawał, że nie słyszy, ale doskonale wiedziałam, że wie co do niego mówię. Nie mówiłam nic w stylu 'Ty musisz', tylko zaczęłam mówić jak ja się czuję, jak inni się czują jak ich tak traktuje, mówiłam, żeby postawił się w sytuacji tych wszystkich ludzi, których krzywdzi...a z ust małej(no może wtedy nie do końca) dziewczynki to brzmiało bardzo..hmm..prawdziwie i wiarygodnie, aż za prawdziwie. Powiedziałam co miałam do powiedzenia i wyszłam. Wieczorem powiedział do mnie 'choć do ogrodu'-poszłam. Poszliśmy w las(było ciemno, ale jakoś dziwnie bezpiecznie się z nim czułam-brat w końcu, jaki by nie był), nie odzywaliśmy się. Czekałam aż on zacznie-i się doczekałam. Przeprosił mnie za wszystko i powiedział, że miałam racje, że był zły, że robił źle, nie tak jak powinien-płakał jak to mówił. Pogubił się w życiu i dlatego stał się taki dla świata-chciał się odpłacić za swoje cierpienia, zrozumiał, że nie na tym to polega. Następnego dnia on wstał wcześnie rano zrobił super śniadanie..jak wszyscy wstali oficjalnie przeprosił...moja ciocia potem mi dziękowała. Wystarczył jeden monolog, by wyjaśnić mu, że nie tędy droga i że powinno być inaczej. To było dwa lata temu, od tamtej pory jest zupełnie innym człowiekiem. Postawił na szkołę i zapisał się do hospicjum do wolontariatu, od tamtej pory on żyje inaczej. A pytasz jak zareagowało towarzystwo? Wszyscy odetchnęli z ulgą, fakt że 'przyjaciele' się od niego odwrócili, ale teraz ma nowych-w pełni prawdziwych. Jego życie jest zupełnie inne.
Druga sprawa, mam koleżankę. Jest ode mnie starsza 4 lata. Opowiadała mi swoją historię. Kiedyś była typem 'sztruksy, flanela, arafata' słuchała satanistycznej muzyki. Kłóciła się z mamą. Jakiegoś dnia na ulicy poczuła, że Bóg iistnieje-tak opowiadała. I to zmieniło ją całkiem, właściwie zmieniła się sama, nie potrzebowała to tego nikogo, ani niczego-to zaszło w niej w środku. Teraz jest bardzo wierząca i żyje zgodnie z wartościami jakie 'narzuca'-brzydko powiedziane(nie mam innego słowa) kościół i jest szczęśliwa. Podziwiam ją.
Było jeszcze kilka sytuacji, potem dopiszę.

nie znam takich osob.

Hmmm osobiście nie znam osób, które się tak diametralnie zmieniły ( nawróciły)...

Słyszałam tylko, że po obejrzeniu filmu "Pasja" Mela Gibsona,podczas jego projekcji w kinach, nawróciło się wielu więźniów - kryminalistów... Czy to prawda, nie wiem.

Ja też nie znam takich osób, albo nie wiem, ze tacy są obok mnie.

Taa Mieszko I