Nordycka kolonizacja Ameryki Północnej odnosi się do osiedlania się wikingów na wybrzeżach Ameryki Północnej, które miało miejsce około 1000 roku n.e. Najbardziej znanym miejscem związanym z tą kolonizacją jest L'Anse aux Meadows, położone na północnym krańcu Nowej Fundlandii w Kanadzie. To stanowisko archeologiczne zostało odkryte w latach 60. XX wieku i dostarczyło dowodów na obecność wikingów w Ameryce Północnej.

Kolonizacja była częścią szerszych wypraw wikingów, którzy z Norwegii, Islandii i Grenlandii eksplorowali północny Atlantyk. Według sag nordyckich, takich jak „Saga o Grenlandczykach” i „Saga o Eryku Rudym”, Leif Erikson, syn Eryka Rudego, jest uznawany za pierwszego Europejczyka, który dotarł do Ameryki Północnej, nazywając odkryty ląd „Vinlandią” z powodu obfitości winogron.

Chociaż nie ma dowodów na to, że nordycka kolonizacja miała trwały charakter, te wyprawy są ważnym elementem historii, pokazującym, że wikingowie byli jednymi z pierwszych Europejczyków, którzy dotarli do Nowego Świata, na długo przed wyprawą Krzysztofa Kolumba w 1492 roku. Kolonizacja nie przetrwała z powodu trudnych warunków klimatycznych, konfliktów z rdzennymi mieszkańcami oraz izolacji od innych nordyckich osad.