San Marino jest jednym z najmniejszych i najstarszych państw na świecie. Jego historia sięga IV wieku n.e., kiedy to według tradycji, święty Maryn, kamieniarz z Dalmacji, założył na górze Monte Titano wspólnotę chrześcijańską, która dała początek obecnej republice. San Marino szczyci się tym, że jest najstarszą suwerenną republiką na świecie, a jego ustrój polityczny opiera się na zasadach demokracji od ponad 1700 lat.

W średniowieczu San Marino zdołało zachować swoją niezależność pomimo licznych konfliktów w regionie. W 1463 roku, dzięki sojuszowi z papieżem, San Marino powiększyło swoje terytorium o kilka dodatkowych zamków i wiosek. W ciągu wieków republika utrzymywała swoją autonomię, głównie dzięki zręcznej dyplomacji i umiejętności manewrowania między większymi potęgami, takimi jak Państwo Kościelne i księstwa włoskie.

Podczas wojen napoleońskich San Marino zdołało zachować swoją niepodległość, a Napoleon Bonaparte nawet zaoferował mu rozszerzenie terytorium, co San Marino grzecznie odrzuciło, aby uniknąć przyszłych konfliktów. W XIX wieku, w czasie zjednoczenia Włoch, San Marino udzieliło schronienia wielu włoskim rewolucjonistom, w tym Giuseppe Garibaldiemu.

W XX wieku San Marino przetrwało obie wojny światowe, utrzymując neutralność. W 1944 roku, mimo że było bombardowane przez aliantów, szybko odbudowało się po wojnie. Dziś San Marino jest dobrze prosperującą republiką, znaną z turystyki, bankowości i produkcji ceramiki oraz wyrobów z tkanin.

San Marino jest członkiem wielu organizacji międzynarodowych, w tym ONZ, ale nie jest członkiem Unii Europejskiej. Jego ustrój polityczny opiera się na Wielkiej Radzie Generalnej, a głowami państwa są dwaj Kapitanowie-Regenci, wybierani na sześciomiesięczne kadencje.