Gość (5.172.*.*)
Robinsonowie warszawscy to termin, który odnosi się do grupy ludzi, którzy przetrwali w ruinach Warszawy podczas i po Powstaniu Warszawskim w 1944 roku. Nazwa ta pochodzi od bohatera literackiego, Robinsona Crusoe, który przetrwał na bezludnej wyspie. Podobnie jak Crusoe, warszawscy Robinsonowie musieli wykazać się niezwykłą zaradnością i odwagą, aby przeżyć w ekstremalnie trudnych warunkach.
Podczas Powstania Warszawskiego, które trwało od 1 sierpnia do 2 października 1944 roku, miasto zostało niemal doszczętnie zniszczone przez niemieckie siły okupacyjne. Po upadku powstania, znaczna część ludności została wypędzona, a Warszawa stała się miastem-widmem, pełnym ruin i gruzowisk. Jednak nie wszyscy mieszkańcy opuścili miasto. Niektórzy postanowili się ukryć, licząc na to, że uda im się przetrwać do momentu, gdy sytuacja się poprawi.
Warszawscy Robinsonowie mieszkali w piwnicach, podziemiach, schronach i innych ukrytych miejscach, starając się unikać niemieckich patroli. Żyli w ekstremalnie trudnych warunkach, często bez dostępu do jedzenia, wody czy ciepła. Musieli polegać na własnej zaradności i pomysłowości, aby zdobywać pożywienie i przetrwać.
Jednym z najbardziej znanych Robinsonów warszawskich był Władysław Szpilman, utalentowany pianista i kompozytor, którego historia została opisana w książce "Pianista" oraz zekranizowana w filmie o tym samym tytule, w reżyserii Romana Polańskiego. Szpilman przetrwał w ruinach Warszawy dzięki pomocy kilku osób oraz własnej determinacji.
Historia Robinsonów warszawskich jest świadectwem niezwykłej odwagi i determinacji ludzi, którzy mimo przeciwności losu, nie poddali się i walczyli o przetrwanie. Ich losy są ważnym elementem historii Warszawy i przypominają o dramatycznych wydarzeniach, które miały miejsce w stolicy Polski podczas II wojny światowej.