Państwo Kościelne, znane również jako Państwo Papieskie, powstało w VIII wieku i istniało do 1870 roku. Jego powstanie było wynikiem serii wydarzeń politycznych i religijnych, które ustanowiły władzę papieży nad terytoriami w środkowej części Półwyspu Apenińskiego.

1. Darowizna Pepina: Kluczowym momentem w powstaniu Państwa Kościelnego była "Darowizna Pepina" w 756 roku. Pepin Krótki, król Franków, pokonał Longobardów, którzy zagrażali Rzymowi i innym ziemiom papieskim. W ramach wdzięczności za wsparcie papieża, Pepin przekazał te terytoria papieżowi Stefanowi II, ustanawiając tym samym świecką władzę papieży nad tymi ziemiami.

2. Poparcie Karola Wielkiego: Syn Pepina, Karol Wielki, kontynuował wsparcie dla papieży, co umocniło ich władzę świecką. W 800 roku Karol Wielki został koronowany na cesarza przez papieża Leona III, co symbolizowało sojusz między cesarstwem a Kościołem.

3. Dokument Konstantyna: Choć później okazało się, że był to fałszerstwo, "Donacja Konstantyna" była dokumentem, który rzekomo przekazywał papieżowi Sylwestrowi I władzę nad zachodnimi prowincjami Cesarstwa Rzymskiego. Dokument ten był używany przez papieży jako uzasadnienie ich władzy świeckiej.

Przez wieki Państwo Kościelne pełniło ważną rolę polityczną i religijną w Europie. Jego terytoria zmieniały się w zależności od sytuacji politycznej, a jego istnienie zakończyło się w 1870 roku, kiedy to Królestwo Włoch zjednoczyło Półwysep Apeniński, włączając Rzym i terytoria Państwa Kościelnego. W 1929 roku, na mocy Traktatów Laterańskich, powstało Państwo Watykańskie, które istnieje do dziś jako suwerenne państwo-miasto.