Heksametr to rodzaj metrum poetyckiego, który składa się z sześciu stóp metrycznych na wers. Jest to forma wiersza, która była szczególnie popularna w poezji starożytnej Grecji i Rzymu. Najczęściej stosowanym rodzajem heksametru jest heksametr daktyliczny, który składa się z sześciu stóp, z których każda może być daktylem (jedna sylaba długa i dwie krótkie) lub spondejem (dwie sylaby długie).

Oto kilka kluczowych cech heksametru daktylicznego:

1. Stopy metryczne: Każdy wers składa się z sześciu stóp.
2. Daktyle i spondeje: Pierwsze cztery stopy mogą być daktylem lub spondejem, piąta stopa jest zazwyczaj daktylem, a szósta stopa jest zazwyczaj spondejem lub trochejem (jedna długa sylaba i jedna krótka).
3. Cezura: W heksametrze często występuje cezura, czyli naturalna przerwa w środku wersu, która dzieli go na dwie części.

Przykładem zastosowania heksametru daktylicznego jest „Iliada” i „Odyseja” Homera, a także „Eneida” Wergiliusza. Heksametr był uważany za najbardziej dostojną formę wiersza, idealną do epickiej poezji.

Oto przykład heksametru daktylicznego (w języku polskim):

Złota to była jesień, wśród pól i lasów, i łąk.  

W tym przykładzie każda stopa jest daktylem, co daje rytm charakterystyczny dla heksametru daktylicznego.