Upadek dynastii Qing, która rządziła Chinami od 1644 do 1912 roku, był wynikiem wielu złożonych czynników. Oto niektóre z głównych przyczyn:

1. Presja zewnętrzna: Dynastia Qing musiała zmierzyć się z rosnącą presją ze strony mocarstw zachodnich i Japonii. Wojny opiumowe (1839–1842, 1856–1860) z Wielką Brytanią zakończyły się klęską Chin i wymusiły na nich niekorzystne traktaty, które osłabiły suwerenność i gospodarkę kraju.

2. Problemy wewnętrzne: Wewnątrz kraju narastały problemy społeczne i gospodarcze. Wzrost populacji prowadził do niedoborów żywności i konfliktów o ziemię. Korupcja i niekompetencja w administracji dodatkowo osłabiały państwo.

3. Powstania i bunty: W XIX wieku wybuchło wiele powstań, które podważyły autorytet dynastii. Najbardziej znaczące było powstanie tajpingów (1850–1864), które kosztowało życie milionów ludzi i znacznie osłabiło państwo.

4. Reformy i modernizacja: Próby reform, takie jak Ruch Samoumocnienia i Sto Dni Reform w 1898 roku, były niewystarczające i często spotykały się z oporem ze strony konserwatywnych elementów dworu cesarskiego.

5. Narastający nacjonalizm: Wzrost świadomości narodowej i antymandżurskie nastroje wśród Chińczyków Han prowadziły do wzrostu poparcia dla ruchów rewolucyjnych, takich jak te kierowane przez Sun Jat-sena.

6. Rewolucja Xinhai: Bezpośrednią przyczyną upadku dynastii Qing była Rewolucja Xinhai w 1911 roku, która doprowadziła do obalenia monarchii i ustanowienia Republiki Chińskiej w 1912 roku.

Te czynniki, działając wspólnie, doprowadziły do upadku dynastii Qing i zakończenia wielowiekowego systemu cesarskiego w Chinach.