Historia kategorii wiekowych jest ściśle związana z rozwojem mediów, szczególnie filmów, programów telewizyjnych, gier wideo i książek. Kategoria wiekowa jest systemem oznaczania treści, który pomaga konsumentom, zwłaszcza rodzicom, zrozumieć, dla jakiego wieku dana treść jest odpowiednia. Oto krótki przegląd historii kategorii wiekowych w różnych mediach:

Filmy

1. Początki XX wieku: Pierwsze próby regulacji treści filmowych miały miejsce już w latach 20. XX wieku. W 1930 roku w USA wprowadzono Kodeks Haysa, który określał, jakie treści mogą być pokazywane w filmach.
2. 1968: Amerykańskie Stowarzyszenie Filmowe (MPAA) wprowadziło system oceniania filmów. Początkowo były to kategorie G, M, R i X. System ten ewoluował, a obecnie obejmuje kategorie G, PG, PG-13, R i NC-17.
3. Europa: W Europie różne kraje wprowadziły swoje systemy oceniania, np. BBFC w Wielkiej Brytanii, które zaczęło klasyfikować filmy już w 1912 roku.

Telewizja

1. 1996: W USA wprowadzono system oceniania telewizji TV Parental Guidelines, który obejmuje kategorie TV-Y, TV-Y7, TV-G, TV-PG, TV-14 i TV-MA.
2. Inne kraje: W wielu krajach istnieją różne systemy oceniania programów telewizyjnych, które są dostosowane do lokalnych norm i wartości.

Gry wideo

1. 1994: W USA powstała organizacja ESRB (Entertainment Software Rating Board), która ocenia gry wideo i przyznaje im kategorie takie jak EC (Early Childhood), E (Everyone), E10+ (Everyone 10 and older), T (Teen), M (Mature) i AO (Adults Only).
2. Europa: W Europie funkcjonuje system PEGI (Pan European Game Information), który został wprowadzony w 2003 roku i obejmuje kategorie 3, 7, 12, 16 i 18.

Książki

1. Ogólnie: Książki zazwyczaj nie są oceniane w taki sam sposób jak filmy czy gry, choć niektóre wydawnictwa stosują własne oznaczenia wiekowe, szczególnie w przypadku literatury dla dzieci i młodzieży.

Inne media

1. Komiksy: W USA w latach 50. XX wieku powstał Comics Code Authority, który ocenia komiksy. Chociaż jego wpływ zmalał, niektóre wydawnictwa wciąż stosują własne systemy oceniania.
2. Muzyka: W 1985 roku w USA wprowadzono oznaczenie "Parental Advisory" dla muzyki zawierającej treści nieodpowiednie dla dzieci.

Systemy oceniania i kategorie wiekowe mają na celu ochronę młodszych odbiorców przed treściami, które mogą być dla nich nieodpowiednie, a także pomagają rodzicom i opiekunom w podejmowaniu świadomych decyzji dotyczących konsumowanych treści.