Konstantyn Wielki, znany również jako Konstantyn I, był cesarzem rzymskim, który panował od 306 do 337 roku. Jest znany z kilku kluczowych działań, które miały trwały wpływ na historię, w tym przede wszystkim z Edyktu Mediolańskiego w 313 roku, który zalegalizował chrześcijaństwo w Imperium Rzymskim.

Konstantyn jest uznawany za świętego przez niektóre tradycje chrześcijańskie, w tym Kościół Prawosławny i niektóre kościoły wschodnie. Jest czczony jako „święty równy apostołom” ze względu na jego rolę w promocji chrześcijaństwa i zwołanie Soboru Nicejskiego w 325 roku, który był pierwszym ekumenicznym soborem chrześcijańskim.

Jeśli chodzi o kwestie związane z przemocą, Konstantyn, jak wielu władców swoich czasów, angażował się w działania wojenne i polityczne, które często były brutalne. Istnieją również doniesienia o egzekucjach członków jego rodziny, takich jak jego syn Kryspus i żona Fausta, choć motywy i okoliczności tych wydarzeń są przedmiotem spekulacji historycznych.

Jego dziedzictwo jest więc złożone: z jednej strony jest postrzegany jako kluczowa postać w historii chrześcijaństwa, z drugiej zaś, jak wielu władców tamtej epoki, nie unikał stosowania przemocy w realizacji swoich celów politycznych.