Języki prehistoryczne to języki, które były używane przez ludzi przed wynalezieniem pisma, a więc nie mamy bezpośrednich zapisów tych języków. Nasza wiedza o nich pochodzi głównie z badań lingwistycznych, archeologicznych i antropologicznych. Oto kilka przykładów języków prehistorycznych i rekonstrukcji językowych:

1. Protojęzyki: Są to hipotetyczne, zrekonstruowane języki, które są przodkami współczesnych języków. Przykłady to:

   • Protoindoeuropejski: Przodek większości języków europejskich oraz wielu języków azjatyckich, takich jak sanskryt, perski czy hindi.
   • Protosemicki: Przodek języków semickich, takich jak arabski, hebrajski i aramejski.
   • Protouralski: Przodek języków uralskich, takich jak fiński, węgierski i estoński.

2. Języki paleoazjatyckie: Grupa języków używanych w prehistorycznej Azji, które nie należą do żadnej większej rodziny językowej i często są izolowane lub słabo zbadane.

3. Języki prekolumbijskie: Języki używane w obu Amerykach przed przybyciem Europejczyków, takie jak języki Majów, Nahuatl (język Azteków) czy języki andyjskie (np. keczua i ajmara).

4. Języki australijskie i papuaskie: Języki używane przez rdzenną ludność Australii i Nowej Gwinei przed kontaktem z Europejczykami.

5. Języki afrykańskie: Wiele języków używanych w prehistorycznej Afryce, które mogą być przodkami współczesnych języków afrykańskich, takich jak języki bantu czy nilo-saharyjskie.

Rekonstrukcja języków prehistorycznych opiera się na metodach porównawczych, które analizują podobieństwa i różnice między współczesnymi językami w celu odtworzenia cech ich wspólnych przodków. Chociaż nie mamy bezpośrednich zapisów tych języków, badania lingwistyczne pozwalają nam na pewne wnioski dotyczące ich struktury, słownictwa i fonetyki.