Gość (5.172.*.*)
Powiedzenie "gdzie diabeł mówi dobranoc" to jedno z tych barwnych wyrażeń, które w języku polskim mają swoje korzenie głęboko osadzone w kulturze i historii. Jest to fraza, która często pojawia się w rozmowach, by opisać miejsce odosobnione, odległe lub trudno dostępne, gdzie życie toczy się z dala od zgiełku cywilizacji. Ale skąd właściwie pochodzi to powiedzenie i jakie jest jego znaczenie?
Choć trudno jednoznacznie wskazać dokładne źródło tego wyrażenia, jego geneza prawdopodobnie sięga czasów, gdy ludzie żyli w małych społecznościach, a podróżowanie na większe odległości było rzadkością. W takich okolicznościach miejsca poza granicami znanego świata były często postrzegane jako tajemnicze, a nawet niebezpieczne. Diabeł, jako symbol zła i chaosu, był naturalnym uosobieniem tego, co nieznane i nieoswojone.
W kulturze ludowej diabeł często pojawiał się jako postać, która mogła pojawiać się w odludnych miejscach, stąd wyrażenie "gdzie diabeł mówi dobranoc" mogło oznaczać miejsce, które jest tak odległe i zapomniane, że nawet diabeł, znany z pojawiania się w najmniej oczekiwanych miejscach, tam się zatrzymuje.
Dziś powiedzenie to używane jest głównie w kontekście humorystycznym lub ironicznie, by opisać miejsce, które jest bardzo odległe lub nieatrakcyjne z punktu widzenia cywilizacyjnego. Może to być mała wioska, odległe gospodarstwo czy miejsce położone w głębi lasu, gdzie rzadko docierają ludzie z zewnątrz.
Podobne wyrażenia można znaleźć w innych kulturach. Na przykład w języku angielskim istnieje powiedzenie "the middle of nowhere" (środek niczego), które również odnosi się do miejsc odosobnionych. W niemieckim używa się zwrotu "wo Fuchs und Hase sich gute Nacht sagen" (gdzie lis i zając mówią sobie dobranoc), co również nawiązuje do miejsc oddalonych od cywilizacji.
Podsumowując, powiedzenie "gdzie diabeł mówi dobranoc" to barwne wyrażenie, które w sposób metaforyczny opisuje miejsca odległe, zaciszne i rzadko odwiedzane. Jego pochodzenie związane jest z ludowymi wierzeniami i postrzeganiem świata w czasach, gdy podróże były ograniczone, a nieznane miejsca budziły respekt i ciekawość. Dziś używamy go, by z przymrużeniem oka opisać miejsca, które wydają się być na końcu świata.