Gość (5.172.*.*)
Gitowcy to fascynujący element subkultury przestępczej, która wywodzi się z Polski, a dokładniej z czasów PRL-u. Jest to grupa, która zyskała na znaczeniu w latach 60. i 70. XX wieku, i choć obecnie nie jest już tak aktywna, wciąż budzi zainteresowanie historyków i socjologów badających przeszłość polskiej przestępczości zorganizowanej.
Gitowcy to subkultura, która wyłoniła się w środowisku młodzieżowym, często związanym z przestępczością. Byli to ludzie, którzy niekoniecznie działali w zorganizowanej grupie, ale łączył ich specyficzny kodeks postępowania, hierarchia i styl życia. Często byli to młodzi mężczyźni, którzy trafiali do zakładów poprawczych lub więzień, gdzie tworzyli swoje własne zasady i normy.
Gitowcy posiadali swój własny kodeks honorowy, który był bardzo surowy. Jednym z najważniejszych elementów tego kodeksu była lojalność wobec grupy i przestrzeganie jej zasad. Zdrada była surowo karana, a utrata zaufania mogła oznaczać wykluczenie z grupy lub nawet fizyczne represje.
Gitowcy posługiwali się specyficznym językiem, który był mieszanką slangu więziennego i młodzieżowego. Był to sposób na odróżnienie się od reszty społeczeństwa i zbudowanie poczucia wspólnoty. Dodatkowo, używali różnych symboli, takich jak tatuaże, które były swoistym znakiem przynależności do grupy.
Styl życia Gitowców był często związany z przestępczością, ale nie tylko. Byli to ludzie, którzy odrzucali tradycyjne normy społeczne, co przejawiało się w ich ubiorze, muzyce, którą słuchali, i sposobie bycia. Często byli to ludzie zbuntowani przeciwko systemowi, co w okresie PRL-u miało swoje specyficzne znaczenie.
Obecnie subkultura Gitowców nie jest już tak widoczna jak kiedyś, ale wciąż istnieją grupy, które odwołują się do ich tradycji. Współczesne społeczeństwo zmieniło się na tyle, że młodzież szuka innych form wyrażania buntu, ale historia Gitowców pozostaje interesującym przykładem, jak subkultury mogą wpływać na społeczeństwo.
Podsumowując, Gitowcy to ciekawy element polskiej historii subkultur, który pokazuje, jak młodzież w trudnych czasach PRL-u szukała swojej tożsamości i sposobu na wyrażenie buntu przeciwko systemowi. Ich historia jest nie tylko interesującym przykładem socjologicznym, ale także ważnym elementem polskiego dziedzictwa kulturowego.